Voor alle Nederlandse internet reageerders!

Vorige week was het exact 40 jaar geleden dat de Molukse  treinkaping bij De Punt begon en die op 11 juni 1977 op brute wijze werd beeindigd. Elk jaar wordt dit in de media breed uitgemeten vanuit Nederlands oogpunt. De Nederlandse overheid  en hun burgers waren de slachtoffers, terwijl  de Molukse daders elk jaar weer worden opgevoerd als gewetenloze terroristen.  In de huidige tijdperk van social media blinken Nederlanders ook uit in het elkaar opjutten. De ene kwetsende en veelal ook racistische opmerking na de ander. Men durft wel achter hun pc of laptop hun onderbuik gevoelens te laten spreken, maar zodra het tot een fysieke confrontatie komt, dan zijn het makke schaapjes. Zo is het wel. Wat ik vaak ook mis in nieuwsrubrieken rondom de kaping bij De Punt is de achterliggende reden, waarom men tot acties was overgegaan. Dit mis ik ook in de reacties op social media. Wat ik wel vaak tegenkom zijn reacties die niet op waarheid berust zijn. Dus dit is bestemd voor al die onwetende, niet stoere internet reageerders.

 

Reden Molukse acties:

Molukkers dienden in de KNIL (Koninklijk Nederlands Indisch Leger). Molukkers vochten voor de Nederlandse driekleur. Eerst tegen de Jappen, daarna tegen Indonesië. Na de onafhankelijkheid van Indonesië, moesten de Nederlanders vertrekken. Meer dan 12.500 Molukse KNIL militairen waren hiervan de dupe. Nederland hield ze zoet door valse beloftes te doen. Zij beloofden Molukkers, dat als ze tijdelijk naar Nederland kwamen voor maximaal 6 maanden, zij daarna veilig konden terugkeren naar een Vrije Molukse Republiek (Republik Maluku Selatan). Eenmaal in Nederland werden de 12.500 Molukse militairen ontheven uit hun militaire functie. Een tijdelijk verblijf werd een definitief verblijf. Daar sta je dan met je gezin in een koud vreemd land. Bedrogen door de Nederlandse driekleur . De Molukkers werden weggestopt in voormalige Duitse concentratiekampen, zoals Kamp Westerbork. Ver weg van de Nederlandse beschaving. In de jaren die daarop volgden haalden diverse vreedzame, politieke acties niks uit. Stelselmatig werden de voormalige trouwe Molukse KNIL militairen genegeerd. Hun kinderen pikten dit niet langer. Die  begonnen te radicaliseren en besloten om het over een andere  boeg te gooien, met alle gevolgen van dien.

 

Rechtmatig vs onrechtige daad:

Wat ik ook vaak lees van Nederlandse reageerders, is dat de kapers terecht zijn doodgeschoten met opmerkingen als: “ Hadden ze maar geen trein moeten kapen”, of “ Dat is het risico van het vak”. Kijk, het is onrechtmatig om een trein te kapen, maar het is ook onrechtmatig om iemand, in dit geval de kaper, te doden die al weerloos op de grond ligt. Een trein kapen is dus geen vrijbrief voor de Nederlandse overheid om er maar op los te schieten!

 

Schadevergoeding:

Opmerking: “Waar halen die Molukkers het lef vandaan, om 40 jaar na dato een rechtszaak te beginnen tegen de Nederlandse Staat en ook nog eens een schadevergoeding te eisen!!”

Verklaring: De wet schrijft voor dat als je iemand aanklaagt, dan is diegene verplicht om de schade te vergoeden, tenzij hij bewijst dat deze niet het gevolg is van een gebeurtenis waarvoor hij zelf aansprakelijk is. Voor vergoeding komt slechts in aanmerking schade die in zodanig verband staat met de gebeurtenis waarop de aansprakelijkheid van de schuldenaar berust, dat zij hem, mede gezien de aard van de aansprakelijkheid en van de schade, als een gevolg van deze gebeurtenis kan worden toegerekend. De schade dient dus in causaal verband te staan met het ongeval net alsdat uw klachten en beperkingen in relatie dienen te staan met het ongeval. (artikel 6:98 & Artikel 6:99) Zonder een acceptabele schadevergoeding eis, wordt een aanklacht dus niet in behandeling genomen. Er bestaat de opvatting dat het de nabestaanden om de schadevergoeding gaat. Dit is pertinent onjuist. Het enige wat de nabestaanden willen weten, is wat er exact met hun zoon/broer/neef is gebeurd in de trein. Het enige wat ze willen weten is of ze op een rechtmatige- of onrechtmatige manier zijn omgekomen. Om hier achter te komen, is een aanklacht de enige optie. Om ervoor te zorgen dat de aanklacht behandeld, moest dus ook een schadevergoeding verplicht zijn. Dit is dus niet de wens van de nabestaanden, maar een wettelijke bepaling.

Waarom 40 jaar na dato pas een rechtszaak tegen de Nederlandse Staat? Omdat de Nederlandse Staat destijds moedwillig bewijsstukken onder het tapijt had gemoffeld. Destijds werd er niks prijs gegeven door de overheid. Geen rapport niks. Hoe konden de nabestaanden 40 jaar geleden dan een zaak voeren? Men kan toch geen zaak voeren op basis van vermoeden en 0,0 bewijsstukken?

 

Verzoek nieuwe reconstructie en eindconclusie:

Het verzoek tot een nieuwe reconstructie is nodig, om nieuw licht op de zaak te werpen. De bewijsstukken wat de afgelopen jaren naar boven zijn gekomen, staat in schril contrast met de reconstructie die destijds werd uitgevoerd. We moeten ook niet uitsluiten dat de reconstructie destijds werd uitgevoerd in het voordeel van de Nederlandse overheid. Dit om mogelijke aanklachten etc. te voorkomen. Het is geen geheim dat overheid destijds alles in de doofpot wilde stoppen.  Een nieuwe reconstructie door een onafhankelijke partij doet recht aan datgene wat werkelijk in de trein was gebeurd en het doet ook recht aan alle nabestaanden, van zowel de Molukse als de Nederlandse kant.

Conclusie: Het feit dat we hier 40 jaar na dato er nog steeds over praten, wilt zeggen dat het boek nog steeds niet gesloten is. De onderste steen moet naar boven komen. Nederlanders zijn hier uiteraard niet happy mee, omdat deze kwestie aan alle kanten stinkt.  Men wilt de schijn ophouden dat alles volgens de regels is verlopen, maar ondertussen zijn zowel de Molukse als de Nederlandse nabestaanden willens en wetens besodemieterd door de Nederlandse regering. Steeds meer bewijsstukken komen naar boven, wat erop wijst dat de Nederlandse regering niet volgens de wet had gehandeld. De beerput wordt eindelijk opengetrokken en men is daar niet blij mee.

Op internet kan menn dan wel stoer reageren en met kwetsende uitspraken komen, maar wat bereik je ermee? Dit boek moet gewoon gesloten worden en dat kan alleen met de waarheid. Niet meer, niet minder. Zo simpel is het.