Over een maandje is het zover. Dan begint de veelbesproken rechtszaak van de nabestaanden van de omgekomen treinkapers bij De Punt tegen de Nederlandse Staat. Niet alle nabestaanden worden vertegenwoordigd. Deze zitting behandeld alleen de zaken van Hansina Uktolseja en Max Papilaja. Voor een compleet uitleg voor deze werkwijze, raad ik aan om het interview die ik had met Marco Papilaja af te wachten. Dit interview verschijnt in de oktober editie van de Marinjo.
Hoewel het vooral een zitting is, waarin de uitkomst hiervan bepalend is voor de nabestaanden, raakt dit niet alleen de Molukse, maar ook de Nederlandse maatschappij. 38 jaar na de beëindiging van de treinkaping, voelt het aan alsof we weer lijnrecht tegenover elkaar staan. Ook in mijn omgeving heb ik de laatste tijd veel vragen moeten beantwoorden. Nou ja moeten, ik sta deze mensen keurig te woord. 90% van de vragen zijn exact hetzelfde:
- “ Wat vind jij van de zitting?”
- “ Emerson, het is hun eigen schuld dat ze trein ingingen, vanwaar deze rechtszaak?”
- “ Wat vind jij van de treinkaping?”
- “ Jij schrijft en post er veel over op FB. Waarom?”
- “ Het is een schande dat ze een schadevergoeding eisen. Dat is toch te gek voor woorden?”
- “ Wat haalt zo’n zitting uit? Het is al 38 jaar geleden. Laat het toch rusten.”
Daarom leg ik het nu voor eens en altijd uit. Ik ben een 3e generatie Molukker, geboren in de Molukse wijk Assen (wijk 1), maar woonachtig te Groningen. Ik ben geboren in 1978. Ik heb de acties van de jaren ’70 niet fysiek meegemaakt ( de laatste gijzeling was de Provinciehuis in maart 1978, terwijl ik in oktober 1978 was geboren), maar ik werd er wel continu op aangekeken. Standaard was de opmerking: “Oh je bent een Molukker, wanneer ga je weer een trein kapen?” In de Molukse wijk groeiden we op met de gedachte dat de omgekomen treinkapers helden waren. Verzetsstrijders. Zij gaven hun leven voor ons ideaal. De omgekomen treinkapers waren onze ooms en tantes. 2 directe nabestaanden zijn mijn beste vrienden. Daarom is het logisch dat alles wat met de kaping te maken heeft, direct mijn aandacht trekt. En niet alleen mijn aandacht, maar ook de aandacht van iedereen in Assen, Bovensmilde en elders in Nederland.
De omgekomen treinkapers gingen willens en wetens de trein in, met alle gevolgen van dien. Natuurlijk is het onrechtmatig wat zij gedaan hebben, maar het is ook onrechtmatig om iemand af te maken die weerloos op de grond ligt. Het gaat de nabestaanden en de Molukse gemeenschap niet om het feit dat ze omgekomen zijn, het gaat om de manier HOE zij omgekomen zijn. Iedereen heeft het recht om te weten wat er zich exact heeft afgespeeld in de trein. Ook de nabestaanden van de omgekomen treinkapers, waaronder de moeder van Max Papilaja. Elke ouder, waarvan hun kind is omgekomen, wilt weten wat er exact gebeurd is. De onderste steen moet naar boven. Daarom spreek ik openlijk mijn steun uit voor de nabestaanden.
Uit eigen ervaring verwacht ik dat we op weinig begrip kunnen rekenen vanuit de Nederlandse gemeenschap, vanwege het feit dat zij hier niet op zitten te wachten. Wat betreft deze kwestie zal het inlevingsvermogen en begrip naar de Molukse gemeenschap toe niet groot zijn. Nederlandse mensen die wel begrip hiervoor hebben, zijn veelal verbonden met de Molukse gemeenschap of hebben zich verdiept in onze geschiedenis. Maar het merendeel van de gemeenschap hebben de kaping veroordeeld en de omgekomen kapers betiteld als terroristen. Het merendeel van de gemeenschap zullen deze zitting dan ook veroordelen en hun ongezouten mening te pas en te onpas op social media verkondigen. Hoe het ook zij, op 4 november zal de aandacht hierop gericht zijn. Wat er ook zal gebeuren, wat er ook gezegd zal worden door vooral de buitenstaanders, reageer niet vanuit emotie, maar vanuit rede en verstand. Als je dat niet voor jezelf doet, doe het dan wel uit respect voor de nabestaanden van onze omgekomen verzetsstrijders.
Emerson Terinathe 